deep

Bir robot olmadığımı kanıtlayamadım çünkü yorum yaparken o kutucuğun altındaki yapışık hafrleri ve yazıları bir türlü doğru okuyamıyor ya da yazamıyorum.
Günlerden pazartesi 4 senedir tek tatil günüm olmasına rağmen pazartesileri de en az pazarlar kadar sevmiyorum.
Doğuştan depresif biriyim sabahları gülümsemekse en büyük isteğim. Yeni iş ve oda arkadaşımın da depresif biri olmasından hoşlanıyorum.Birlikte saçma şarkılar dinleyip ehehe intihar edelim espirisi yapabiliyoruz.Hatta iş çıkışları bu günden hoşlanmadım yarını da sevmeyeceğime eminim diyebilmenin inanılmaz hafifliği. Tabi ki bazen eğleniyorum, kocam bulaşık yıkarken daha hızlı davranabilmem için kulağıma hızlı müzikler taktığında mesela.
TÜM BUNLAR DEĞİL DE en son blok yazıma yorum yapanların SÜNET ORGANİZASYONU, MİTSUBİSHİ KLİMA SERVİSİ, ZİPPO MODELLERİ, NOTEBOOK YEDEK PARÇA ve KURŞUN GEÇİRMEZ CAM  olmasının bir anlamı olmalı mı olmamalı mı?

*dengesiz ve depresif biri olmama rağmen hala değişebileceğime inananan kocama binlerce teşekkürler.

doğruya doğru dayvu

Dün gece çok gereksiz bir iki şeyi aramaya koyuldum.
Gereksiz oluşları aslında tamamen gereksiz bir vakitte aramaya koyulmamla  ilgiliydi.
Aradığım tek bir şeyi dahi bulamayıp milyonlarca anı tekrar hissetmem zaten içimde pineklemekten epeyce hoşnut olan öküzü uyandırdı.Hiç bir şey tamamlanmamıştı.Her şey eksikti..Kendimi tebrik ederek karıştırmaya devam ettim.Defterin birinde üniversite tercihlerimi buldum Mimar Sinan yanında parantez içinde "anlamsız " yazıyor, sonra arka sayfayı çevirip yeniden bir sıralama yapmış ve bir numaraya yerleştirmişim.Hatırlıyorum gitmekte kararlıydım Ankara kulesine yakın bir yokuşta yaşamak gibi şimdi aşırı garip gelen bir hayalim de vardı. O sırada en yakın arkadaşlarımdan birinin  Mimar Sinan'da gördüğü yeşil hırkalı kızı uzun uzun anlatışı fikir değişikliğimde etkili olduğuna emin değilim ama şimdi bana kesin öyle olmuştur gibi geldi..

to draw a lob somewhere

insan aklının mukadderatı

Ya da

Yaşamda ölmelerdeyiz yalnız, ölmede tüm sevdiklerimiz yanımızda.

coney island

dün aşağıdaki teyzenin gömleğinin benzerini giydiğim tarih.havalar bulutlu.dalgalanıp duruluyorum.hiç bir şey olmaz

23 saat

dün gece aynaya baktım
sadece bir serseri olabilirmişim gibime geldi (serseriyi hangi anlamda kullandım o an tırnak içine aldım mı almadım mı tam olarak hatırlamıyorum)
bütün gece bitimsiz bir huzursuz bacak sendromu
habire ve boşuna düzen arayışları.beyhude çabalar.boş beleş goygoycu bir iş.üstelik yorucu ve az paralı.
harkuladenin harkında.
bir sonraki sene selam verilmeden geçeceğine adım gibi emin olduğum 13 14 yaşlarındaki genç dimağlar.
anlık bir sevgi yeter ki olsun da.espirime gülsünler de günü kurtarayım.haha
.kalbime oturan öküz  kalbime oturan öküz söz öbeğini tekrar ettikçe artan ağlama isteğim.bahar depresyonu çok ağır ve hiç komik değil.
ve ara sıra soranlar oluyor kimseyi ilgilendirmediği için
aklımdan bu gibi şeyler geçtiği için yazmıyorum.
hepinize iyi günler bol güneşler.
buralar feridun düzağaç şarkısı gibi siyah çirkin karanlık

ancak bu kadar kızabilen biri olmak çok zordu

konu ile alakasız aynı gömleğin yeşilini giymek için yazı beklemelerdeyim